Tertemizdi, pürüzsüzdü sevgiler. Yeni doğan bir kuzunun yavrusu, yeni açan bir karanfil gibiydi hayaller. Ağaçların yüce gölgesinin arkasında Güneş'ten saklanırken, Güneş'i arayan insanlardık biz. Ay'ın ışığını görmek için yüce dağlara tırmanırdık. Ne oldu da acaba insanlık bitti? Sahiden bitti mi onu bile bilmiyorum. Belki ben bittim, belki de sen. Neyin nasıl olduğunu anlamak için bana gereken bilgi, artık yok. Bilgi belki de yaşatandır bizi bu şekilde. Bilmek, inanmaktır belki de has olan. Peki ya, peki ya azizim inancın yıkılınca ne olacak? Bildiklerin aslında hiç bilmediklerin olunca sana soruyorum ne olacak?!
Kırmaktan korktuğumuz o uçurum kenarındaki dallara tutunacağız. Narsistliğin basit yolunda, uzun adımlarla ufuğa zıt şekilde karanlığa gideceğiz. Öfkeyi zihnimize kural bilip, düzeni nefretle sağlayacağız. Düşünerek değil içgüdüyle hareket edeceğiz çünkü bildiklerimiz yanlış, inandıklarımız birer yalan. Yaşamımız bilgisizlikle son bulacaksa, yalanla yok olacaksak her canlı gibi içgüdüye, yaşama isteğine bel bağlayacağız belki de. Hatta ve hatta belki de falan değil, bizzat içgüdüleriyle hareket eden bir hayvan gibi olacağız. İçimizde bizlerde birer hayvanız sonuçta.
Taş masaya çelik kılıçlarımızı vurup haykıracağız o binbir yüzlü insanlara. Yüzlerine birer tokat gibi kendimizi vuracağız. Yanan bir gözün bakışı veya kör olmuş bir aslanın içgüdüsü gibi bizlerde saldırganlaşıp önümüze çıkan her güzel şeyi birer paçavra gibi yırtıp atacağız. Zihnimizde yalnızca silüetleri kalan, gün geçtikçe yok olup birer yabancıya dönen insanları bir gün tutup kendi ellerimizle boğacağız. İçgüdüsel olarak, bir hayvan olarak kendimizi korumanın temelini atacağız ve yaşamın doğasının farkına varacağız...
0 yorum:
Yorum Gönder